خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Dramen des Weiblichen: Deutsche Dramatikerinnen um 1800

توضیحاتی در مورد کتاب

زنان درام نمی نویسند. آنها حداکثر تمایل به احساسات نمایشی دارند. این یک موضوع کلی است که درام و جنسیت زنانه را به عنوان متضادهای غیرقابل حل نشان می دهد. وقتی از اصطلاح «دراماتیک» در رابطه با زنان استفاده می‌شود، معمولاً به این معناست که زن درام را بازی می‌کند، وانمود می‌کند، که دارد بازی می‌کند. اما همچنین می تواند به این معنی باشد که زندگی او چرخشی دراماتیک پیدا می کند، که او سرنوشت سخت و غم انگیزی دارد. علاوه بر این گونه‌های محاوره‌ای و عمومی، پیوند زن و نمایش با شخصیت‌های بزرگ تئاتر نیز پیوند خورده است. در تئاتر، زنان به صورت دراماتیس پرسونا ظاهر می شوند و بازی می کنند. نقش ایفیگنیا، اوفلیا، امیلیا. چه در این محاوره و چه در نقش تئاتری که به او نسبت داده می شود، زن یک بازیگر «دیگر تعیین شده» باقی می ماند، او خودش را طراحی نمی کند. فرض بر این است که زنان نمی توانند درام بنویسند. این درک کلی که ژانر درام را در تقابل با جنس مونث قرار می‌دهد، عبارت است از: در گئورگ زیمل، ماریلویز فلیر، بلکه در تاریخ ادبی. زیمل در سال 1911 در مورد ارتباط ژانر نمایشی و جنسیت زنانه می نویسد: . . . آن زن برای مردی که به اصطلاح، مرزهای بسته است، به عنوان موجودی بسته که توسط مرزهای سخت احاطه شده است ظاهر می شود – اما با دستاوردهای هنری خود دقیقاً در جایی که بسته بودن شدید فرم رایج است شکست می خورد: در نمایش، در موسیقی 1 ترکیب کال، در معماری.