خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Presidents and Political Thought

توضیحاتی در مورد کتاب

رئیس جمهور چه می دانست و چه زمانی آن را می دانست؟ در رؤسای جمهور و اندیشه سیاسی معنای کاملاً جدیدی به خود می گیرد. اگرچه گاهی اوقات فلسفه سیاسی خشک و انتزاعی در نظر گرفته می شود، بسیاری از روسای جمهور ما ایده های قابل استفاده ای را در درون آن گنجانده اند. در این اولین مطالعه تطبیقی ​​روسای جمهور و نظریه سیاسی، دیوید سیمرز بررسی می کند که چگونه برخی از آنها این دانش تخصصی را در شغل خود به کار می برند. رئیس جمهورها و اندیشه سیاسی ارتباط بین فلسفه و سیاست عملی را از طریق مطالعه بر روی شش مدیر اجرایی آمریکایی بررسی می کند: جان آدامز، توماس جفرسون، جیمز مدیسون، وودرو ویلسون، فرانکلین دی. روزولت، و بیل کلینتون. زیمرز که در تقاطع سیاست، تاریخ و فلسفه می نویسد، درک گسترده خود از فلسفه سیاسی را با تحقیق و تحلیل دقیق روسای جمهور منفرد ترکیب می کند تا قضاوت های تحریک آمیز و زیرکانه ای در مورد اینکه چگونه درک آنها از نظریه سیاسی بر عملکرد آنها تأثیر می گذارد، ایجاد کند. هر فصل نگرش یک رئیس جمهور خاص را در مورد نظریه سیاسی، نظریه پردازان سیاسی که خوانده و تحسین می کرد و روش هایی که در آنها نظریه را در فعالیت های خود به عنوان رئیس جمهور به کار می برد، بررسی می کند. مشاهده رؤسای جمهور از دریچه نظریه سیاسی، زیمرز را قادر می سازد تا به این نتیجه برسد که مدیسون و آدامز به طور قابل توجهی دست کم گرفته شده اند. تصور می شود که ویلسون دیدگاه نظری خود را به عنوان رئیس جمهور کنار گذاشته است، اما در واقع، او فقط تفسیری غیرمتعارف از متفکر مورد علاقه خود، ادموند برک، داشت. FDR و کلینتون که غالباً آنقدر عمل‌گرا یا فرصت‌طلب تصور می‌شدند که هیچ اعتقادی نداشتند، جهت‌گیری‌های خود را نسبت به سیاست از نظریه سیاسی به دست آوردند. این بینش‌ها و سایر بینش‌ها نشان می‌دهد که ما نمی‌توانیم این ریاست‌ها را بدون آگاهی بیشتر از ایده‌هایی که روسای جمهور به دفتر آورده‌اند، درک کنیم. مطالعه زیمرز اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند، زیرا ایالات متحده تغییر رژیم و احتمال تغییر احزاب را تجربه می‌کند، زیرا، همانطور که او اشاره می‌کند، باراک اوباما تئوری سیاسی را نیز خوانده و از آن درس گرفته است. این کتاب با اجتناب از بسیاری از اصطلاحاتی که اغلب با نظریه سیاسی همراه است، ارتباط نظریه سیاسی را در دنیای واقعی نشان می‌دهد، و هم چالش‌ها و هم نتایج غنی بالقوه را در زمانی که روسای جمهور سیاست را نه تنها به عنوان راهی برای پاداش به دوستان و مجازات دشمنان تصور می‌کنند، نشان می‌دهد. به عنوان وسیله ای برای تحقق اصول.