خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Electing Our Masters: The Hustings in British Politics from Hogarth to Blair

توضیحاتی در مورد کتاب

جان لارنس در این تاریخچه جذاب و جذاب انتخاباتی در بریتانیا از قرن هجدهم تا کنون، به بررسی رابطه در حال تغییر بین سیاستمداران و مردم می پردازد. او استدلال می‌کند که در طول این دوره، سیاست بریتانیا با کبودی تشریفات عمومی با هدف مشروعیت بخشیدن به سیاستمداران از طریق وادار کردن آنها به مواجهه با مردم اغلب بی‌احترام در شرایط تقریباً برابر مشخص شده است. تعامل چهره به چهره هم در تشریفات مدنی بی‌نظم سیاست قرن هجدهم و هم در نشست انتخاباتی ویکتوریا و ادواردیا نقش اساسی داشت. شاید تعجب آور باشد که علیرغم ظهور رسانه های ارتباط جمعی جدید رادیو و سینما، بین دو جنگ نیز از سلامتی بسیار بدی برخوردار بود. اما در مورد دوران پس از جنگ و ظهور تلویزیون نمی توان همین را گفت. امروزه اکثر سیاستمداران صرفاً به ارائه ظاهری از تعامل معنادار خشنود هستند – پیاده‌روی‌ها، گردهمایی‌ها و جلسات همگی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که اطمینان حاصل شود که اکثر سیاستمداران ارشد فقط با چهره‌های خندان آن گروه رو به کاهش، «وفاداران حزب» در تماس هستند. لوید جورج و چرچیل ممکن است از خشن بودن یک ملاقات عمومی پر سر و صدا لذت برده باشند، اما همتایان مدرن آنها تمایل بیشتری به ریسک دارند (و نه بی دلیل، با توجه به اینکه دوربین ها همیشه برای ثبت اتفاقات ناگوار آنها حضور دارند). اما این یک سوگواری نوستالژیک دیگری برای «عصر طلایی» از دست رفته نیست. برعکس، «انتخاب اربابان ما» استدلال می‌کند که سیاستمداران اغلب همچنان آرزوی تجلیل از رویارویی کبود با مردمی بی‌احترام را دارند – از این رو تونی بلر به اصطلاح «استراتژی مازوخیسم» در مبارزات انتخاباتی 2005، با جلسات متوالی طاقت‌فرسا در برابر مخاطبان زنده استودیو. همانطور که لارنس اشاره می‌کند، سوال حیاتی امروز این است: آیا می‌توانیم پخش‌کننده‌های خود را متقاعد کنیم که چنین برخوردهایی باید جزء اصلی سیاست‌های مدرن و میانجی‌گری باشد؟