خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Representing Cultural Diplomacy

توضیحاتی در مورد کتاب

هدف این مطالعه درک این موضوع است که چگونه نظریه های بازنمایی می توانند حوزه دیپلماسی فرهنگی را با بررسی سه مدل اثبات کنند: سازه انگاری جهان وطنی، برندسازی ملت و قدرت نرم. هدف از این پژوهش، ارائه چارچوبی نظری برای درک، تدوین مجدد و توسعه حوزه دیپلماسی فرهنگی با تحلیل و مقایسه سه مدل اصلی بازنمایی است. نویسنده با استفاده از بحث هانا اف. این مدل‌های بازنمودی به چندین موضوع اصلی در مورد چگونگی بازنمایی فرهنگ در خارج از کشور توسط دیپلماسی‌ها از نظر محتوا و گفتمان می‌پردازند، و توجه ویژه‌ای به روابط هویت-تغییر بین فرهنگی-واقعی و بازنمایی-مرجع دارند. نویسنده با اشاره به این رویکرد، بحثی را درباره بازنمایی‌های فرهنگی ارائه می‌کند و تحلیلی از چگونگی تخصیص بازنمایی‌های شاخص، نمادین و پست‌مدرن در قالب دیپلماسی فرهنگی ارائه می‌کند. در نهایت، در بحث بین هویت‌ها و تفاوت‌ها، این تز پیشنهاد می‌کند که بازنمودهای فرهنگی ثابت ملت‌ها از نظر دوستان و رقبا، پیوسته با بازنمایی‌هایی درباره دشمنان و سایرین عجیب و غریب ترکیب می‌شوند. سهم نظری اصلی متن در تحلیل آن از ساخت‌گرایی جهان‌وطنی و منابع آن نهفته است: دیپلماسی چندجانبه، نظریه جهان‌وطنی و سیاست سازنده‌گرا.
نویسنده به منظور لنگر انداختن این بحث ها در واقعیت های خاص، جنبه های عینی دیپلماسی فرهنگی مکزیک و سوئد را در طول دهه نود و تا اوایل هزاره مطالعه می کند و از آنها به عنوان موارد توضیحی که دستگاه نظری را نشان می دهد، استفاده می کند. دو مورد خاص الگوهای سیاسی زیربنای مفاهیم بازنمایی را نشان می‌دهند: ایده قدرت نرم در مکزیک از طریق نمایشگاه بین‌المللی 1990-1992 «مکزیک شکوه‌های سی قرن» و ایده «برندسازی ملی» که توسط مؤسسه فرهنگی سوئد راه‌اندازی شد. دستگاه دیپلماتیک برای پاسخ به فشارهای جهانی در اوایل هزاره. در این موارد توضیحی، کتاب نشان می‌دهد که مکزیک و سوئد دارای ارزش‌های نوسانی بین شکلی از سازه‌گرایی جهان‌وطنی و قدرت نرم، با حضور در حال ظهور برندسازی ملت در دیپلماسی‌های فرهنگی خود هستند.
این مطالعه به این نتیجه می رسد که دیپلماسی فرهنگی حوزه ای است که علیرغم تأثیر نسبی جزئی آن در داخل وزارتخانه های خارجه، می تواند به شناسایی فرآیندهای ساخت هویت فرهنگی-ملی در خارج از کشور در ارتباط با بازنمایی های گیج کننده تغییر در یک جهان جهانی کمک کند. به طور خلاصه، این تز، در اصطلاح دیپلماسی فرهنگی، این امکان را نشان می‌دهد که ملت‌ها می‌توانند داستان‌های خود را برای جهان بازگو کنند و در عین حال بتوانند به آنچه دیگران درباره خودشان می‌گویند گوش دهند.