خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Make and Let Die: Untimely Sovereignties

توضیحاتی در مورد کتاب

با این یادآوری مهیب که «ما هرگز سکولار نبوده‌ایم»… کاتلین بیدیک افق تاریخی و نظری تأملات ما در مورد حاکمیت و زیست سیاسی را گسترش می‌دهد و «آرشیو قرون وسطایی خشونت» را از نو باز می‌کند. او این کار را به طور غیرمنتظره ای از طریق اشک و خیانت، زامبی ها و ماشین ها، زندان (فعالی) و «دو بدن پانوپتیکون»، نظارت و رها کردن، درخت زندگی و یهودیان و مسلمانان «محلول» جنگ انجام می دهد (و ویفر). ) حالت. چه کسی بهتر از بیدیک می تواند با چنین ظرافت ماهرانه ای «ردهای قرون وسطایی» را که در حاشیه بنیامین، کانتورویچ، آگامبن و دیگران حک شده است، دنبال کند؟ چه کسی بهتر از او می‌تواند ما را در «زمان مرده» هدایت کند و «معرفت‌شناسی گونه‌شناسی مسیحی» را که هنوز در دوره‌بندی‌های استخوان‌بندی‌شده‌ای که بر ما حکومت می‌کنند و بر ما حکومت می‌کنند، عمل می‌کند، بازیابی کند؟ (گیل آنیدجار، نویسنده خون: نقد مسیحیت و سامی ها: نژاد، دین، ادبیات)

این مجموعه مقالات استدلال می کند که تحلیل و نقد قدرت زیستی، همانطور که به طور مرسوم توسط میشل فوکو تعریف شده و سپس به طور گسترده در بسیاری از معاصر فرض شده است. تئوری حاکمیت، شیوه‌ای مستقل از موقتی‌سازی است که در همان ماشین زمانی گرفتار شده است که ظاهراً به دنبال افشای و از بین بردن آن است.

مقالات جمع‌آوری‌شده در کتاب بیدیک استدلال می‌کنند که فوکو خیلی زود در مورد «پس از آن» فرضی صحبت کرد. از حاکمیت کلاسیک و «اکنون» مدرن، و این به طرز دردناکی در تحلیل او از نازیسم در سخنرانی‌های بعدی‌اش، «از جامعه باید دفاع کرد» آشکار شد. فوکو در آنجا تلاش کرد تا پارادوکس دردناکی را بیان کند: چگونه می‌توانست. آیا نازی‌ها، به‌عنوان ماشین حاکمیت زیست‌سیاسی نهایی، بر شیوه‌ای از حاکمیت باستانی (پیشامدرن) در اردوگاه‌های مرگ خود پافشاری می‌کنند؟ در اینجا این است که چگونه او در آن سخنرانی این سوال را مطرح کرد: “چگونه می توان قدرت مرگ، کارکرد مرگ را در یک نظام سیاسی متمرکز بر قدرت زیستی اعمال کرد؟” فوکو این سوال را معلق گذاشت.

آنچه فوکو نپرسید، و این مجموعه مقالات چه چیزی را مطرح می کند: چگونه “مرگ کردن” و “اجازه دادن به مردن” درگیر زمان، مکان، ماده و آثار آرشیوی چنین تعاملاتی؟ بیدیک ادعا می کند که این شیوه های قدرت زیستی مرگبار، همان طور که فوکو استدلال می کرد، جایگزین یکدیگر نمی شوند. بیدیک مدعی است که در «مرگ بمیران» به اصطلاح حاکم کلاسیک و همچنین در «زندگی کن» حاکمیت زیست سیاسی مدرن یک مرگ زنده وجود دارد. این مرگ های زنده نابهنگام است. تنها امتناع نظریه پردازان معاصر از خواندن آرشیو حاکمیت مسیحیت قرون وسطی (که خود را با نام بردن از دشمنان مختلف، به ویژه مسلمانان و یهودیان تشکیل می داد) حتی ذکر چنین درهم تنیدگی هایی را نیز منع کرده است. بیدیک به طرز ماهرانه‌ای رگه‌های قرون وسطایی «زندگی کن» را در «ساخت بمیرد» و همچنین در «بگذار بمیرد» رمزگشایی می‌کند. هنگامی که این شیوه‌های زمانی پویای مرگ در «مرگ کردن» و «اجازه دادن به مردن» بهتر درک شوند، جنبه‌های ایستا و غیرتاریخی گفتمان زیست سیاسی معاصر از بین می‌روند. بعلاوه، این مجموعه مقالات، چه به صورت فردی و چه به صورت جمعی، استدلال می‌کند که با توجه به تشدید بسیج جهانی «برای ساختن مرگ» و «بگذارید بمیرد»، چیزی مبهم وجود دارد و نیاز به توجه انتقادی بیشتری دارد. در آغوش نظری معاصر مسیحایی (مانند کار والتر بنجامین، جورجیو آگامبن، روبرتو اسپوزیتو، و ژاک دریدا). ماتریالیسم تاریخی بیدیک (توسط آیلین آ. جوی) // فصل. 1: مقدمه: حاکمیت های نابهنگام // فصل. 2: اهمیت قرون وسطایی و نابهنگام بودن حضور واقعی // فصل. 3: دو بدن آرتور و زندگی برهنه آرشیو // فصل. 4: آرشیو همسایه مرده: یهودیان، مسلمانان و دو جسد دشمن // فصل. 5: Tears of Reign: Big Sovereigns Do Cry // فصل. 6: Undeadness and the Tree of Life: Ecological Thought of Sovereigny // Coda: Doing Dead Time for the Sovereign: Archive, Abandonment, Performance