خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Philosophy as Cultural Politics: Philosophical Papers, Volume 4

توضیحاتی در مورد کتاب

تا حدودی طعنه آمیز است که رورتی اغلب از دونالد دیویدسون به عنوان “فیلسوف مورد علاقه” خود یاد می کند. دور از اطمینان بود که دیویدسون لطف خود را برگرداند. در واقع، اغلب به نظر می رسید که دیویدسون به شدت توسط رورتی مورد قبول یا تجدید نظر قرار گرفته است. در هر صورت، دیویدسون و رورتی نوعی دوگانگی نسبت به فلسفه داشتند، حتی با وجود اینکه به بهترین سنت‌های اصلی آن رشته کمک زیادی کردند. یعنی هم دیویدسون و هم رورتی نسبت به رشته‌ها (یا بخش‌هایی) غیر از فلسفه احساس وفاداری داشتند – دیویدسون به روان‌شناسی و رورتی به نقد ادبی و علوم انسانی. اما در هر دو مورد، موضع‌گیری‌های آنها فلسفی بود، به بهترین معنا، به این معنا که حاضر نبودند پشت “علمی”، “منطقی” یا دیگر فناوری‌های فکری رسمی مصنوعی پنهان شوند. به طور خلاصه، آنها به عنوان فیلسوف در مواجهه با تجربه با زبان موضعی صاف و صاف اتخاذ کردند. تجربه و زبان در نهایت در تجربه و زبان مشترک بین همه انسان ها پایه گذاری شد.

در آثار بعدی رورتی، رویکرد کلی او جذابیت عاطفی مستقیم داشت، نه فقط جذابیت منطقی. اساس استدلال های او از نوع مکتب قدیمی نبود. نه منطقی بود و نه علمی. بلکه توسل به تجربه مشترک و تفسیر مشترک بود. به یک معنا او در زمین لرزان بود. هیچ چیز قابل “اثبات” نیست. با این وجود، رورتی به دنبال – و در بهترین اثر بعدی خود – به پایه‌ای متقاعدکننده‌تر و جهانی‌تر از علم یا منطق می‌رسید. استدلال های او مبتنی بر دانش و درک عمیق از تاریخ بشر بود که در نثری جذاب و محاوره ای بیان و تحلیل شد.

بهترین مقالات او در این جلد (و همچنین رجوع کنید به دستیابی به کشور ما: تفکر چپ در آمریکای قرن بیستم) یادآور نامه‌های شخصی آن هم اتاقی باهوش‌تری است که همه ما در دانشگاه داشتیم – کسی که می‌توانیم به ما اعتماد کنیم تا ما را روشن کند، کسی که می‌توانیم فرض کنیم. درست بود وقتی که اولش متوجه نشدیم.