خرید و دانلود نسخه کامل کتاب What Should We Do with Our Brain? (Perspectives in Continental Philosophy)

توضیحاتی در مورد کتاب

علوم اعصاب اخیر، در جایگزینی مدل قدیمی مغز به عنوان یک منبع متمرکز کنترل، بر «پلاستیسیته» تأکید کرده است، یعنی کیفیتی که مغز ما در طول زندگی ما رشد و تغییر می کند. مغز ما به عنوان یک محصول تاریخی وجود دارد و در تعامل با خود و با محیط اطراف خود رشد می کند. از این رو مرز باریکی بین سازماندهی سیستم عصبی و سازمان سیاسی و اجتماعی وجود دارد که هم مشروط و هم مشروط به تجربه بشری است. با نگاهی دقیق به علوم اعصاب معاصر، به سختی متوجه نمی‌شویم که شیوه جدید صحبت کردن درباره مغز منعکس‌کننده گفتمان مدیریتی جهان سرمایه‌داری نئولیبرالی است که اکنون در آن زندگی می‌کنیم، با صحبت‌هایش از تمرکززدایی، شبکه‌ها و انعطاف‌پذیری. خودآگاه یا ناخودآگاه، علم نمی‌تواند دنیایی را که در آن اتفاق می‌افتد، منعکس کند. در دنیای نئولیبرال، «انعطاف پذیری» را می توان با «انعطاف پذیری» یکی دانست – اصطلاحی که به یک واژه رایج در اقتصاد و تئوری مدیریت تبدیل شده است. بنابراین، مغز پلاستیکی تنها سبک دیگری از قدرت را نشان می‌دهد، که اگرچه تمرکز کمتری دارد، اما همچنان وسیله‌ای برای کنترل است. در این کتاب، کاترین مالابو معنای دوم و رادیکال‌تری را برای انعطاف‌پذیری ایجاد می‌کند. انعطاف پذیری نه تنها به مغز ما اجازه می دهد تا خود را با شرایط موجود تطبیق دهد، بلکه حاشیه ای از آزادی را برای مداخله و تغییر آن شرایط باز می کند. چنین درکی جنبه جدیدی از علوم اعصاب را باز می کند. ملابو با اصرار بر این نزدیکی بین علوم اعصاب و علوم اجتماعی، عبارت معروف مارکس در مورد تاریخ را در مورد مغز به کار می برد: مردم مغز خود را می سازند، اما آن را نمی دانند. این کتاب فراخوانی برای چنین دانشی است.