خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Istoria nebuniei în epoca clasică

توضیحاتی در مورد کتاب

میشل فوکو، تاریخ جنون در عصر کلاسیک، ترجمه از فرانسوی
توسط Mircea Vasilescu، ویرایش دوم، بخارست: Humanitas، 2005.
تاریخ جنون در عصر کلاسیک (1961)، اولین کتاب مهم فوکو، توسط نویسنده آن به عنوان “باستان شناسی یک بیگانگی” (Foucault, 2005) تعریف شده است، به این معنا که بارها و بارها تکرار شده و با ظرافت های زیادی در زمان کبیر تکرار شده است. بسته شدن غیر طبیعی را جدا نکرد، بلکه آنها را ایجاد کرد.
فوکو بر این عقیده است که بین منفی بودن بنیادین جنون و تجلی مثبت (یستی) آن، «دانش گفتمانی» (238) مداخله می کند که در قرن نوزدهم روانپزشکی «علمی» را ممکن ساخته بود. او از این گیومه‌ها استفاده می‌کند زیرا به آن اعتقادی ندارد (اتفاقاً جنبش ضد روانپزشکی او را جزو بنیانگذاران می‌دانست) و یک بار دیگر اصرار می‌کند که دیدگاه جنون همیشه بارگذاری شده است و توسط «حقیقت گفتمانی» فیلتر شده است. 408)، تقلبی، در مورد پدیده. بنابراین، هر عصری اندازه درک جنون را تغییر می دهد و گفتار را حامل این درک می کند.
به عنوان مثال، در دوره رنسانس جنون عرفانی است و دیوانه به عنوان یک منظره الهی تحمل می شود. حتی یک «جنون حکیمانه» (39) است، کسی که تشخیص دهد میزان او جنون در پیشگاه خداوند است. با این حال، نقص اصلی گفتمان رنسانس این است که جنبه «تراژیک و کیهانی» جنون، یعنی «جنون دیوانه» (همانجا)، یعنی اشکال خشونت آمیز جنون را مصادره می کند. برانت، اراسموس، به طور کلی سنت اومانیستی، کسانی هستند که جنون را در جهان گفتمان می بندند و در عین حال آن را به عنوان «کوچک و نسبی» به حداقل می رسانند (31). این نوع گفتمان درباره جنون، که فوکو آن را «عنصر انتقادی» آن نامید (در مقایسه با عنصر تراژیک، که اکنون غایب است)، بعدها، در مدرنیته، توسط آرتو به عنوان نقصی در اومانیسم رنسانس، «کاهش از مرد» (33).
در عصر کلاسیک، که فوکو آن را «پیشرفت «عقل‌گرایی» می‌نامد (50)، دکارت جنون را «شرط عدم امکان اندیشیدن» می‌داند، که از طریق نمایشی معکوس پیش می‌رود («من که فکر می‌کنم، نمی‌توانم باشم». دیوانه” – 49)، و در طول اصلاحات، تحت کالوین، جنون به مجازات، جبر تبدیل می شود.
اغلب با فقر همراه است، در واقع یک خویشاوندی با رذیلت می بیند، به طوری که، در هفدهم، گفتمان دینی آن را «تقدس زدایی» می کند.