خرید و دانلود نسخه کامل کتاب The Alas language

توضیحاتی در مورد کتاب

Università di Bologna, 2002. 198 p.
زبان افسوس در منطقه کوچکی از سوماترای شمالی، به طور دقیق تر در ناحیه آچه تنگگارا، استان خودمختار آچه صحبت می شود. شهر اصلی منطقه ای که به این زبان صحبت می شود، کوتاکانه، شهر کابوپاتن است. این شهر از دو ردیف خانه در امتداد جاده اصلی تشکیل شده است که از Kabanjahe می آید و به سمت Blangkejeren به سمت شمال ادامه می یابد و از آنجا، زمانی که شرایط آب و هوایی اجازه می دهد، به Takengon در آچه تنگاه می رسد. جاده به سمت جنوب به استان سوماترا اوتارا، قلب قلمرو سنتی کارو باتاک ها منتهی می شود. چنین موقعیتی انزوای نسبی منطقه را توجیه می کند، زیرا قلمرو افسوس نسبتاً کوهستانی است و امکان دسترسی به ساحل به سمت شرق یا غرب وجود ندارد و مرکز استان، باندا آچه، در منتهی الیه شمال قرار دارد و ممکن است به آن برسید. فقط جاده‌های ساحلی را از طریق مدان یا تاکنگون و بیروئن دنبال می‌کنند.
افسوس که وقف کشاورزی هستند و تا امروز بدون ارتباط مهم با بقیه جهان زندگی کرده‌اند. همسایگان نزدیک آنها گایوها در شمال و کارو باتاکها در جنوب هستند که به زبانی صحبت می کنند که نزدیک به افسوس است. تماس با مالایی‌ها از نواحی ساحلی و آچه‌ها در شمال باید نسبتاً شدید بوده باشد، زیرا افسوس اسلام را از آنها دریافت کردند. در نزدیکی Kutacane، سکونتگاه های کوچک Toba Bataks در Sigalegale و Lawé Désky در امتداد جاده به سمت جنوب یافت می شود. مردم افسوس امروز ممکن است حدود 80000 نفر باشند. اگرچه هلندی ها از آغاز قرن ما با آنها تماس گرفته بودند، اما اطلاعات کمی از فرهنگ و سنت های آنها وجود دارد. در حقیقت، به نظر می‌رسد که تنها آداترشته آنها تا زمان‌های اخیر توسط محققان غربی مورد مطالعه قرار گرفته است. برخی از اطلاعات در مورد آنها را می توان در جلد اسنوک هورگرونجه در مورد گایوها یافت، اما عموماً مردم افسوس که احتمالاً فقط بر اساس زبان شناختی، زیر گروهی از کارو باتاک ها در نظر گرفته شده اند.