خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Indios en la ciudad. Identidad, vida cotidiana e inclusión social de la población indígena en la metrópoli queretana

توضیحاتی در مورد کتاب

شش فصلی که این اثر را تشکیل می‌دهند موزاییکی هستند که دیدگاه‌های تاریخی و معاصر را در مورد مردم بومی پایتخت کوئرتارو می‌بافند، همان‌طور که در تاریخ حضور دارند و در فعالیت‌های روزمره مردم قابل مشاهده نیستند. اکثریت جامعه و نهادهای آن، به عنوان میراثی استعماری که از دیدن غنای چندفرهنگی خود امتناع می ورزد. در حال حاضر، تخصیص مراکز تاریخی برای مقاصد توریستی منجر به خروج شهر بومی کوئرتارو شده است. به حاشیه ها این فرآیند اعیانی‌سازی یا نخبه‌سازی باعث جابه‌جایی ساکنان سابق مراکز تاریخی و تصاحب این فضاها توسط بخش‌هایی از طبقات متوسط ​​و بالا به منظور بهره‌برداری تجاری و توریستی می‌شود. با بهره گیری از ارزش گذاری میراث تاریخی و فرهنگی که از آنها ساخته شده است. در مورد مرکز تاریخی سانتیاگو دو کوئرتارو، اصیل سازی به اخراج مردم بومی انجامید که در محله های اطراف زندگی می کردند و محصولات خود را می فروختند. این روند با هدف جذب توریست و توسعه، مرکز تاریخی را به مکانی مورد علاقه دیگر بازیگران اجتماعی با قدرت و سرمایه بیشتر تبدیل کرده است، به ویژه پس از اعلامیه صادر شده توسط یونسکو که مرکز تاریخی را به رسمیت می شناسد. در فهرست نمایندگی میراث جهانی.
ارائه
0 1 سرخپوستان در شهر: هویت، زندگی روزمره و شمول اجتماعی جمعیت بومی در کلانشهر کوئرتارو
از آن زمان، پیشنهاد توریستی را افزایش داده است که تغییر کرده است. فضای شهری پایتخت کوئرتارو، جایی که
جمعیتی که به طور موقت در خانه های مردمی زندگی می کردند، جدا شده و به حاشیه پرتاب شدند. قبل از ورود اسپانیایی‌ها، چیزی که امروز به نام کوئرتارو می‌شناسیم، ساکنان مردمی با فرهنگ‌های مختلف بود. در اطراف آن، مرز بین نوار شمالی میان‌آمریکا و قلمرو وسیع مکزیک مرکزی باستان، که توسط گروه‌های نیمه‌کوچ‌نشین اشغال شده بود، تشکیل می‌شد که ناهواها نام آنها را «چیچیمکاس» گذاشتند. ” همانطور که در این کتاب نشان داده شده است، آنچه اکنون Querétaro نامیده می شود قبلاً Tlaxco، یک شهر فرعی در استان Otomi در Jilotepec بوده است. با ورود اسپانیایی‌ها به منطقه، جمعیت تلاککو که نام‌های نداماکسی (در اوتومی) و کوئرتارو (در پورپچا) را نیز دریافت کردند، دوباره تأسیس شد و به عنوان «شهرک» شناخته شد. هندی ها.» «
سفر تحقیقاتی، به ویژه مردم شناسی، در مورد مهاجرت و حضور
مردم بومی در شهرها طولانی است. همانطور که قبلاً اشاره کردیم، از دهه 1970، مطالعات نشان داده بود که مهاجران بومی لزوماً یا به طور غیرقابل جبرانی از محل مبدا خود نمی‌شکنند. این، همانطور که مشخص است، در طول سه دهه تحقیق ثبت شد. مردم بومی در شهرها فرآیندهای تغییر، اما تداوم را تجربه می کنند. همانطور که در این کتاب نشان داده شده است، جوانان اوتومی دیگر در مزارع ذرت کار نمی کنند، بلکه صنایع دستی برای گردشگران و محصولات فصلی مانند کلاه Santaclós در شب کریسمس برای فروش در خیابان ها کار می کنند. اما این بدان معنا نیست که آنها از تعلقات قومی خود چشم پوشی می کنند.