خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Maledire Dio. Studio sulla bestemmia

توضیحاتی در مورد کتاب

زمین لغزنده است، زمین کفر، زیرا کسی نمی داند دقیقا چگونه در مورد آن صحبت کند. به ویژه، نمی‌دانیم چگونه آن را نام ببریم: سکوت شاید ظریف‌تر باشد، اما در اثری که ادعا می‌کند واقعیت یک پدیده اجتماعی زبان‌شناختی را توضیح می‌دهد، چنین احتیاط ما را از رسیدن به آن سطحی که می‌خواهیم باز می‌دارد. صحبت در مورد؛ بدون افزودن این که هیچ کاری جز تداوم سنت بسیار طولانی سکوت که دقیقاً از مطالعه آن عنصر دیرپای زبان ایتالیایی که کفر است، جلوگیری کرده است. این ادبیات بود که ابتدا یخ را شکست و رذیلت غیرقابل ذکر ایتالیایی را رونویسی کرد و همچنین سعی کرد برای آن دلیل بیاورد و گاه خیرخواهانه به آن نگاه کند و در بهترین نتیجه (به ویژه با رمان های لوئیجی منگلو) به بررسی زیربنای فرهنگی آن بپردازد. قرن ها وجود داشته است. اما تا آنجا که من می دانم، زبان شناسان و جامعه شناسان هنوز به آن دست نزده اند. با این حال، با توجه به جذابیتی که در روزگار ما نسبت به هر چیزی که به نظر می رسد در خطر انقراض است، دلایلی برای انجام این کار وجود دارد. و کفر، حتی اگر هنوز شکوفا شود، باز هم به نظر می رسد که سرزندگی خود را از دست داده است (حتی اگر هیچ سند تاریخی قابل اعتمادی وجود نداشته باشد که بتوان بر روی آن تحلیلی دوگانه انجام داد): لیگ های ضد کفرآمیز، که تا اواسط قرن بسیار زیاد بودند، از نظر تعداد و قدرت به شدت کاهش می یابد. تصدیق تدریجی زبان ایتالیایی استفاده از کفرگویی را ناپایدار می کند و به عنوان یک عادت دیالکتیکی انگ می شود. کاهش عمومی حساسیت مذهبی، پاسخگویی اجتماعی به این نوع گناه را کاهش می دهد. به طور خلاصه، علل را باید در عوامل مختلفی جستجو کرد که تحت عنوان «سکولاریزاسیون» یا «جهانی‌سازی» جمع‌آوری شده‌اند: کفرگویی با واقعیت‌های منطقه‌ای و به‌ویژه به گویش‌ها مرتبط است. به روشی دقیق از درک دین، به اشتراک بیرونی محض که در تقابل با هر ایده ای از یک فرقه درونی، ذهنی و معنوی است، مرتبط است. منظورم کفر، دختر کشورهای کاتولیک است. این فقط در اسپانیا، ایتالیا و کبک، جایی که فرهنگ کاتولیک هنوز از پیروان خاصی برخوردار است، انجام می شود. با این حال، در قرون وسطی، اشکال کفرگویی (که در آن زمان بیشتر سوگند دروغ گفته می شد) در سراسر اروپا رواج داشت. اول اصلاحات و سپس روشنگری، آن را در کشورهایی که در آن پیروز شدند غیرقابل درک کردند. تصادفی نخواهد بود که در حال حاضر تنها قوانین کیفری که کیفرخواست را پیش بینی می کنند، ایتالیا و اسپانیا هستند. اما این متناقض است که ببینیم چگونه برخی از مبلغان ضد کفر به مدرنیزاسیون، در همه اشکال آن، به عنوان عامل اصلی توهین آمیز اشاره می کنند: برعکس، پیشرفت کشورهای غربی با مخالفت با عقاید کاتولیک، کفر را از معنا تهی کرده است. ترجمه پذیر نیست: هر کسی که دانش خاصی از زبان ایتالیایی ندارد، نمی تواند محتوای آن را درک کند، هر چقدر که بتواند معنای تحت اللفظی آن را درک کند. به نوبه خود، گوینده ایتالیایی می داند که چگونه توهین کند، حتی اگر بخواهد تا آخر عمر از آن استفاده نکند. اما شاید قضاوت قطعی در مورد چنین پدیده ای دست نیافتنی خوب نباشد. در واقع این امکان وجود دارد که کفرگویی از تغییرات اجتماعی نیز جان سالم به در ببرد، همانطور که احتمالاً برای یک هزاره کامل دست نخورده باقی مانده است. به عنوان مثال، بسیاری از مهاجران غیر اتحادیه اروپا به آن عادت می کنند، و حتی در فضای مدرن و جهانی شده ای مانند فضایی که با اینترنت باز شده است، به راحتی توهین به مقدسات یافت می شود، به خصوص در سایت هایی که از همه دعوت می شود هر چیزی بنویسند، مانند روی دیوار: این سطوح به زودی پر از نفرین می شوند. از آنجایی که پیش‌بینی آینده این عمل کفرآمیز غیرممکن است، وظیفه من تلاش برای تعریف آن، هم از نظر تاریخی و هم، به اصطلاح، مفهومی است.