خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Divine Horsemen: The Living Gods of Haiti

توضیحاتی در مورد کتاب

هنگامی که مایا درن تصمیم به ساخت یک فیلم قوم نگاری در هائیتی گرفت، به دلیل رها کردن فیلم آوانگارد جایی که نام خود را به دست آورده بود، مورد انتقاد قرار گرفت، اما او آماده بود به عنوان یک هنرمند به سطح جدیدی گسترش یابد.[31][32] او در سال 1947 فیلم‌های قوم‌نگاری گریگوری بیتسون را در بالی مطالعه کرده بود و علاقه داشت آن را در فیلم بعدی‌اش بگنجاند.[2] در سپتامبر، او از حمید طلاق گرفت و برای اقامت 9 ماهه در هائیتی رفت. کمک هزینه کمک هزینه تحصیلی گوگنهایم در سال 1947، درن را قادر ساخت تا هزینه سفر خود را تأمین کند و فیلم خود را «مراقبه در مورد خشونت» تکمیل کند. او در سال 1954 به سه سفر دیگر رفت تا آیین‌های هائیتی وودو را ثبت و ضبط کند.

یک منبع الهام برای رقص آیینی کاترین دانهام بود که پایان نامه کارشناسی ارشد خود را در مورد رقص های هائیتی در سال 1939 نوشت. درن ویرایش کرد. زمانی که درن به عنوان دستیار دانهام کار می کرد، به آرشیو دانهام دسترسی پیدا کرد که شامل اسناد 16 میلی متری در مورد رقص های ترینیداد و هائیتی بود. قرار گرفتن در معرض این اسناد باعث شد تا او در سال 1942 مقاله خود را با عنوان “دارای لذیذ در رقصیدن” بنویسد. درن ساعت های زیادی از مراسم وودو فیلمبرداری، ضبط و عکاسی کرد، اما او نیز در این مراسم شرکت کرد. او دانش و تجربه خود را از Vodou در Divine Horsemen: The Living Gods of Haiti (نیویورک: انتشارات پیشتاز، 1953)، ویرایش شده توسط جوزف کمپبل، که منبعی قطعی در مورد این موضوع محسوب می شود، مستند کرد. او جذابیت خود را به مراسم تصاحب وودو، دگرگونی، رقص، بازی، بازی‌ها و به‌ویژه مراسم تشریفاتی ناشی از احساس قوی او در مورد نیاز به تمرکز بر افکار خود، منیت و شخصیت ما دانست.[7] او در کتاب خود، آنگرام از ایده‌ها در مورد هنر، فرم و فیلم می‌نویسد:

فرم آیینی با انسان نه به‌عنوان منبع کنش نمایشی، بلکه به‌عنوان عنصری تا حدی بی‌شخصیت‌شده در یک دراماتیک رفتار می‌کند. کل هدف از چنین مسخ شخصیتی، نابودی فرد نیست. برعکس، او را فراتر از بعد شخصی بزرگ می کند و از تخصص ها و محدودیت های شخصیتی رها می کند. او بخشی از یک کل پویا می شود که مانند همه این روابط خلاقانه، به نوبه خود، به اجزای آن معنای بزرگترش می بخشد. در هائیتی در دوربین Bolex خود.[35] این فیلم در یک فیلم مستند پس از مرگ، سوارکاران الهی: خدایان زنده هائیتی، ویرایش و تولید شده در سال 1977 (با سرمایه‌گذاری جیمز مریل دوست درن) توسط همسر سابقش، Teiji Itō (1935-1982) گنجانده شد. همسرش Cherel Winett Itō (1947-1999).[36][37][38] تمام ضبط‌های سیمی اصلی، عکس‌ها و یادداشت‌ها در مجموعه مایا درن در مرکز تحقیقات آرشیو هوارد گوتلیب در دانشگاه بوستون نگهداری می‌شوند. تصاویر فیلم در آرشیو فیلم Anthology در شهر نیویورک نگهداری می‌شود.

الپی برخی از ضبط‌های سیمی Deren توسط الکترا رکوردز تازه تاسیس در سال 1953 با عنوان Voices of Haiti منتشر شد. هنر جلد آلبوم توسط Teiji Itō بود.[39]

مردم شناسان ملویل هرکوویتز و هارولد کورلندر اهمیت اسب سواران الهی را تصدیق کردند و در مطالعات معاصر اغلب از آن به عنوان صدای معتبر یاد می شود، جایی که Deren روش شناسی او به ویژه مورد ستایش قرار گرفته است زیرا “ودو در برابر تمام ارتدکس ها مقاومت کرده است و هرگز بازنمایی های سطحی را با واقعیت های درونی اشتباه نگرفته است.”[40]

درن در کتاب خود به همین نام[41] از آن استفاده می کند املای Voudoun، توضیح می دهد: “اصطلاحات، عناوین و مراسم وودون هنوز از کلمات اصلی آفریقایی استفاده می کنند و در این کتاب آنها مطابق آواشناسی معمول انگلیسی و به گونه ای که تا حد امکان نزدیک به هائیتی ارائه شود، املا شده اند. با این حال، اکثر آهنگ‌ها، گفته‌ها و حتی برخی از اصطلاحات مذهبی به زبان کریول هستند، که عمدتاً فرانسوی است (اگرچه حاوی کلمات آفریقایی، اسپانیایی و هندی است). این به گونه ای نوشته شده است که هم کلمه اصلی فرانسوی و هم تلفظ کریول متمایز را نشان دهد.” درن در واژه نامه کلمات کریول خود شامل “Voudoun” است در حالی که فرهنگ لغت انگلیسی کوتاهتر آکسفورد[42] توجه را به کلمه فرانسوی مشابه، Vaudoux. (منبع: https://en.wikipedia.org/wiki/Maya_Deren)