خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Eros ve Uygarlık, Freud Üzerine Felsefi Bir İnceleme

توضیحاتی در مورد کتاب

”اروس و تمدن: عنوان یک تفکر خوش بینانه، خوشایند و مثبت فزاینده را منتقل می کند: دستاوردهای جامعه صنعتی پیشرفته به انسان امکان می دهد مسیر پیشرفت را معکوس کند، اتحاد مرگبار بهره وری و ویرانی، آزادی و ظلم را بشکند. در یک مبارزه هماهنگ علیه بازاریاب‌های مرگ، این خوش‌بینی امکان یادگیری علم همجنس‌گرایان (gaya sciencia) را باز می‌کند که نشان می‌دهد چگونه می‌توان از رفاه اجتماعی برای شکل دادن به دنیای انسان در هماهنگی با غرایز زندگی او استفاده کرد. این واقعیت که این منطق «منسوخ» با اشکال مؤثرتر کنترل اجتماعی بسیار تقویت شد (اگر جایگزین نشود). در جایی که استانداردهای بالاتر زندگی برای آشتی دادن مردم با زندگی و حاکمانشان کافی نیست، «مهندسی اجتماعی» روح و «علم روابط انسانی» کاتکسیس لیبیدینی لازم را فراهم می کند. در جامعه ای پر از رفاه، مقامات به سختی مجبور به توجیه حاکمیت خود هستند. آنها آنچه را که انتظار می رود انجام می دهند: انرژی جنسی و تهاجمی سوژه هایشان را سیر می کنند. آنها این طرف خیر و شر هستند، مانند ناخودآگاه که قدرت ویرانگر آنها را با موفقیت نشان می دهند و اصل تضاد در منطق آنها جایی ندارد. (از هربرت مارکوزه، اروس و تمدن، «پیشگفتار سیاسی») (از بولتن)

“هیچ مقامی بالاتر از عقل وجود ندارد” :: “Es gibt keine Instanz über der Vernunft” (زیگموند فروید، آینده یک توهم، 1927).

ما هیچ وسیله ای جز [Intelligenz] خود برای کنترل توانایی [غریزی] خود در اختیار نداریم. چگونه می توان انتظار داشت که کسانی که تحت سیطره نهی های فکری هستند بتوانند به آرمان روانی یعنی تقدم عقل برسند؟ (همان محل.)

نظریه تمدن فروید بر فرض ماهیت انسانی جهانی استوار است و – مطابق با دیدگاهی که ایده آلیسم از افلاطون تا هگل توجیه می کند – انسان به عنوان یک کل عاطفی و عقلانی فراتر و فراتر از همه تمایزات طبیعی/فرهنگی در نظر گرفته می شود. مخالفت‌های «متمدنانه/فرهنگی» که مسئول همه تقسیم‌بندی‌های خصمانه بشریت هستند، در واقع به ما می‌گویند که انسان هنوز به یک انسان کامل تبدیل نشده است، اما طبیعت نفسانی و عقلانی او او را سرکوب کرده است.

روانکاوی فروید در تعهد خود به رهایی و آزادی انسان، به فلسفه و ایده آلیسم یکسان می نگرد. و این رد همه «فلسفه‌های» دروغین، همه پوزیتیویسم و ​​عمل‌گرایی، و همه ایدئولوژی‌های ظالمانه است. البته ماتریالیسم هم. و البته مدرسه فرانکفورت.

فروید مردی بود که در اردوگاه واقعیت و آزادی می جنگید. او به طور فزاینده ای تنها متفکری بود که جرأت کرد به نام عقل به تنهایی و بدون مذاکره با هیچ ایدئولوژی در اروپای قرن بیستم با خشونت و ظلم مخالفت کند، جایی که تقریباً همه کسانی که می اندیشند بهتر از چسبیدن به ایدئولوژی استبدادی به نام آزادی می دانستند. او هراسی نداشت که تصدیق کند که کل عصر مدرن، کل تمدن غرب، در سطحی از خودفریبی، استثمار، ناسزاگویی، پارانویا و پرخاشگری عمل می کند. اما او این کار را به نام نفرت ایدئولوژیک انجام نداد. در مقابل، او استدلال کرد که اروس تعیین اساسی انسان است، که سرنوشت انسان با مبارزه اروس با غریزه مرگش تعیین خواهد شد. برای او، اروس «جوهر هستی» است و «هدف» اروس «از قبل ساختن» است (تمدن و نارضایتی هایش، V، 1930). «[تمدن] فرآیندی در خدمت اروس است که می‌خواهد افراد [و] ملت‌ها را به یک وحدت بزرگ‌تر، یعنی وحدت بشریت، در هم آمیزد» (VI). با وجود دوره نیهیلیستی، دیدگاه فروید در نهایت ناامیدکننده نبود. او مطمئناً پیشنهاد نمی کرد که اروس تسلیم شود. آنچه او از آن ناامید بود و هیچ شانسی برای رستگاری نداشت – در واقع چیزی که به عنوان یک آرزوی ناخودآگاه و ناخودآگاه می خواست از بین برود – پرخاشگری، حرص و آز، بی تفاوتی بود که جدیدترین و کنترل نشده ترین بیان خود را در تمام تاریخ در روحیه غربی او در فرهنگ غرب که تولدش با استثمار تمام جهان و یک همگنی جهانی همراه بود، هیچ انگیزه مترقی، هیچ آرزوی انقلابی و هیچ آرزوی عقلانی که بتواند مانع از بین رفتن تاریخی آن شود، نمی دید. او سعی کرد نشان دهد که فرهنگ غربی هیچ اصلی برای متحد کردن بشریت ندارد، اما قادر به سادیسمی است که می تواند وجود بشریت را در این سیاره قربانی کند. و تایید شد. البته نه به خاطر عمق فکری غرب، بلکه با بربریت آن، برعکس، با حوادث غیرانسانی که این آگاهی ایجاد کرد: آمریکا، آلمان، انگلیس، سوئیس، سوئد و غیره. با این ناخودآگاهی مدرن که زمین را به دیوانه خانه تبدیل کرده است. با نابودی روشمند، آگاهانه و مؤثر بشریت، از آفریقایی گرفته تا بومی آمریکایی، یهودی تا سرخپوستی، نه چندان متمایز از میمون، با غریزه ویرانگر که حتی با غیرعقلان گرایی جنگ ارضا نمی شود، با فرهنگ نیهیلیستی که غیرعقلانی را از بین می برد. -انسانیت مبارز

فروید اعتراف کرد که هیچ اختیاری بر عقل ندارد. و غرب را در تقابل با این حجیت عقل می دید. مانند همه فیلسوفان، مانند هر انسان عاقل متفکر، او به سادگی توسط فرهنگ غیرمنطقی غربی طرد شد. فروید یک محقق بود و نظریه کاملی درباره انسان و تمدن ارائه نکرد. اندیشه‌ها و تحلیل‌های او در برابر دیدگان همه جهان توسعه یافت و به سوی درک ارزش مطلق و قدرت عقل تکامل یافت.

در مقابل، رویکردهای مارکوزه و مکتب فرانکفورت به فروید کاملاً عمل‌گرایانه و عمل‌گرایانه بود. آنها از روانکاوی برای جان دادن به ایدئولوژی مرده استفاده کردند. آنها به جای رد جبر اقتصادی، که آزادی و اراده انسان را نادیده می گیرد، فکر کردند که می توانند با روانشناسی عمیق، یعنی روانکاوی فروید، آن را زنده کنند. تا این حد، مکتب به‌عنوان واکنشی در برابر ایدئولوژی مارکسیستی شکل گرفته است که می‌خواهد جهان را بدون درک فقط از طریق خشونت مداوم تغییر دهد، و آشکارا پیشنهاد بازگرداندن تاریخ به حالت وحشت، یک استبداد غیرارادی و غیرآزاد دارد. این برای همه به عنوان مرحله جدیدی در نظریه پردازی ظاهر شد. از دیدگاه جدید، تمام تمدن غرب به یک روان پریش تبدیل شده است و درمانگر به یک ایدئولوگ ماتریالیست تبدیل شده است. ویژگی طراحی از ترکیب غیر ایدئولوژیک دسته بندی های اساسی آن ناشی می شود: روح و ماده. دیدگاه روح‌گرایی-ماتریالیستی مکتب فرانکفورت بار دیگر نشان داد که روشنفکر غربی بدون فلسفه مقدر شده است که صرفاً بیهوده باشد، فقط چیزی نیست: هورکهایمر (سرانجام آشکارا بازگشت به ارتجاع، آشتی با پاپ). والتر بنیامین (ماتریالیسم مسیحی)؛ رایش (ارگونومی)؛ آدورنو (زیبایی شناسی); فروم (؟؟؟—هیچی).

مارکوزه یک فیلسوف به معنای کلاسیک نبود. در واقع، او مشکلی برای حمله به فلسفه با بی‌سوادترین پیشداوری‌ها علیه ایده‌آلیسم، که هرگز به خود فرصت درک آن را نداده بود، نمی‌دید. این نگرش در مارکوزه آزادیخواه نیز طرفی است که عقلانی ترین آرمان های او را رد می کند و او را در میان کسانی قرار می دهد که او را به نیستی فکری از دست داده اند. او بود که در نهایت اعلام کرد که نظریه انتقادی که نسبت به زیرساخت – مادی و غریزی – است، مفهوم واحدی ندارد که بتواند آزادی و ارزش انسان را نجات دهد. اما موضع ضد فلسفی و ماتریالیستی او همچنان مارکوزه را به یک مستبد کامل تبدیل نکرد. و اگرچه او نتوانست مقولاتی را که فراتر از فرهنگ غربی، یعنی خود عقل بود، درک کند، اما از کنار آمدن با آن فرهنگ امتناع کرد و تا انتها اصرار داشت که به رد بزرگ (یا بهتر است بگوییم، کوچکتر) پایبند باشد. او سعی کرد حس ضعیف غرب را بر هم بزند، احساس گناه نسبت به انسانیت و خودش را به آگاهی بیاورد. تفسیر فروید تصویری همدلانه است که با پیوندهای خیالی و خیالی لنگر انداخته و توسط عناصر مادی پاره شده است.

زیگموند فروید می دانست که فقط واقعیت به رستگاری می انجامد.

هربرت مارکوزه نمی دانست.