خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Housing Vouchers for the Poor: Lessons from a National Experiment

توضیحاتی در مورد کتاب

پیشگفتار: “در سال 1970 کنگره و وزارت مسکن و شهرسازی ایالات متحده آزمایش اجتماعی را آغاز کردند و به تفصیل پرداختند. برنامه آزمایشی کمک هزینه مسکن (EHAP)، که طی یک دوره 11 ساله انجام شد، امکان اعطای یارانه نقدی به افراد کم درآمد را آزمایش کرد. خانواده‌ها برای کمک به آنها در به دست آوردن مسکن مناسب. موسسه شهری از آغاز با EHAP درگیر بود. در این کتاب، هشت محقق موسسه نه تنها آزمایش را به طور کامل تجزیه و تحلیل و توصیف می‌کنند، بلکه این سوال بزرگ‌تر را نیز بررسی می‌کنند که کدام استراتژی‌های دولتی در کمک موثرتر به نظر می‌رسند. فقرا… EHAP به این سؤالات پاسخ داد و پیامدهایی را برای جنبه های دیگر برنامه های مسکن و کمک به فقرا ارائه کرد. یافته ها با تجزیه و تحلیل رفتار 30000 خانوار کم درآمد که در 12 سایت در سراسر کشور شرکت کردند به دست آمد. تجزیه و تحلیل نشان داد که از از دیدگاه خانوارها، انتقال مستقیم نقدی به خانوارهای کم درآمد حتی سودمندتر و مؤثرتر از کمک هزینه مسکن است که با محدودیت های دولتی بار شده است. یافته‌های EHAP همچنین نشان می‌دهد که کمک هزینه‌ها خدماتی معادل سایر برنامه‌های مسکن اما با هزینه کمتر ارائه می‌کنند.

شرح توسط Rossi 1987 از اینکه EHAP چگونه «رفتار اشتباه» را در آزمایشات اجتماعی مثال زد:

“درمان اشتباه: این زمانی اتفاق می‌افتد که درمان صرفاً ترجمه ناقص نظریه مشکل به یک برنامه باشد. یکی از بهترین نمونه‌ها آزمایش کمک هزینه مسکن است که در آن آزمایش‌کنندگان تلاش کردند خانواده‌های فقیر را تشویق کنند تا به مسکن با کیفیت بالاتر بروند. ارائه یارانه اجاره به آنها، مشروط به نقل مکان آنها به مسکنی که استانداردهای کیفی خاصی را داشته باشد (Struyk and Bendick, 1981). پس از محاسبات اقتصادسنجی زیاد، مشخص شد که این نتیجه غیرمنتظره ظاهراً با این واقعیت ایجاد شده است که متأسفانه آزمایش‌کنندگان در نظر نگرفته‌اند که هزینه‌های جابه‌جایی دور از صفر بوده است. حاصل از یارانه با سود خالص مقایسه شد، پس از در نظر گرفتن هزینه های جابجایی، سود خالص در بخش بسیار زیادی از موارد به طور ناراحت کننده نزدیک به صفر و در برخی موارد منفی بود. علاوه بر این، استانداردهای مسکن اعمال شده تقریباً به طور کامل از این نکته غافل شدند. آنها استانداردهای فنی بودند که اغلب مسکن را به عنوان زیر استاندارد توصیف می کردند که برای خانواده های درگیر کاملاً قابل قبول بود. به عبارت دیگر، اینها استانداردهایی بودند که توسط مشتریان بی ربط تلقی می شدند. این غیر منطقی بود که فرض کنیم مجروحان خانوار متعهد به نقل مکان می شوند در حالی که فشار نارضایتی از مسکن اشغال شده وجود ندارد و هیچ سود خالص مثبت قابل توجهی بر حسب دلار [pg15] برای انجام این کار وجود ندارد. اتفاقاً، این واقعیت که خانواده‌های فقیر با تحصیلات رسمی کمی می‌توانستند تصمیماتی بگیرند که با نتایج محاسبات اقتصادی بسیار فنی مطابقت داشته باشد، درک فرد از توانایی‌های فکری ذاتی آن جمعیت را بهبود می‌بخشد.»