خرید و دانلود نسخه کامل کتاب There’s No Such Thing As Free Speech: And It’s a Good Thing, Too

توضیحاتی در مورد کتاب

در عصری که بیشتر بحث‌ها صرفاً موضع‌گیری اخلاقی است – ارزش‌های سنتی خانوادگی در مقابل نخبگان فرهنگی، آزادی بیان در مقابل سانسور – یا نام‌گذاری انعکاسی – اصطلاحات «لیبرال» و «از نظر سیاسی صحیح»، از طرف راست به همان اندازه که “ارتجاعی” و “فاشیست” توسط چپ ها تحقیرکننده استفاده می شود – به نظر می رسد استنلی فیش میله برق آسا برای جنجال بعید به نظر می رسد. فیش، محقق مشهور میلتون، رئیس دپارتمان انگلیسی دانشگاه دوک، به‌عنوان منتقدی اصیل و درخشان از فرهنگ به‌طور کلی ظاهر شده است، و به‌عنوان یک ستایش‌گر سرسخت تقوای چپ‌ها و راست‌ها مورد تحسین قرار گرفته است. مأموریت او پیروز شدن در جنگ‌های فرهنگی نیست که توجه ملت را به خود مشغول می‌کند، بلکه هدف او بازتعریف شرایط نبرد است. در چیزی به نام آزادی بیان وجود ندارد، فیش به بن بست ایدئولوژیکی که مبادلات دانشگاهی و سیاسی را در دهه نود فلج می کرد، هدف می گیرد. او در کالبد شکافی هوشمندانه و قابل دسترس خود از مناقشات در حال چرخش بر سر چندفرهنگ گرایی، اقدام مثبت، بازنگری در قانون، سخنان نفرت انگیز، و اصلاحات قانونی، هر دو ادعای محافظه کاران را مبنی بر دارا بودن ارزش های جاودانه و متعالی (تعالی بی زمانی که خودشان دارند) به خوبی آشکار می کند. به راحتی شناسایی شده است)، و نمادهای چپ روشنفکر از برابری، مدارا و عدم تبعیض. او استدلال می‌کند که در حالی که ممکن است ایدئولوگ‌های محافظه‌کار و سرسخت‌های لیبرال در مورد آنچه برای یک فرهنگ یا برنامه درسی ضروری است به شدت اختلاف نظر داشته باشند، هر دو به اشتباه معتقدند آنچه ضروری است را می‌توان جدا از شرایط تصادفی (زمان و تاریخ) شناسایی کرد. مناسکی مخالف است. در بخش اول کتاب، که شامل پنج مقاله نوشته شده برای مناظره‌های مشهور فیش با دینش دسوزا (نویسنده و تحلیلگر سابق سیاست ریگان در کاخ سفید) است، فیش توجه خود را به واکنش‌های نومحافظه‌کارانه معطوف می‌کند. فیش در مقدمه خود می نویسد: «شرایطی که برای ما با برچسب «غیرسیاسی» – «ارزش های مشترک»، «انصاف»، «شایستگی»، «کوررنگی»، «آزادی بیان»، «عقل»— می آید. در واقع ساختارهای باردار ایدئولوژیکی یک دستور کار قطعی سیاسی هستند. من این نکته را نه برای طرح اتهام، بلکه برای زدودن نیش اتهام از «سیاست» جهانی و بازتعریف آن به عنوان مترادف کاری که همه ناگزیر انجام می دهند، بیان می کنم. فیش معتقد است که بحث بر سر درستی سیاسی یک بحث تصنعی است، زیرا به سادگی امکان ندارد که هیچ حزب یا فردی جایگاهی بالاتر یا فراتر از سیاست داشته باشد. فیش با توجه به بحث بر سر بازنگری برنامه درسی کالج استدلال می کند که هدف این نیست که اصرار کنیم که گنجاندن مطالعات قومیتی و جنسیتی یک تصمیم سیاسی نیست، بلکه «اشاره به این است که هر برنامه درسی جایگزین – مثلاً رژیم غذایی از متون منحصراً غربی یا اروپایی – کمتر از نظر سیاسی سرمایه گذاری نمی شود.» در قسمت دوم، فیش پیامدهای استدلال های خود را در رد شگفت انگیز ادعاهای خوش بینانه چپ روشنفکر دنبال می کند که آگاهی از ریشه های تاریخی باورهای ما و سوگیری ها می توانند به ما، به عنوان یک فرد یا به عنوان یک جامعه، اجازه دهند که از آنها فرار کنیم یا از آنها فراتر برویم. به طور خاص، او به جنبش اصلاح مطالعات حقوقی روی می آورد و اصرار می ورزد که رویای فرهنگ حقوقی که در آن ارزش های هیچ کس نادیده گرفته نمی شود یا حاشیه ای اعلام نمی شود، بیش از رویای مفهوم انصاف که پاسخگوی تصورات همه باشد، تحقق نمی یابد. برابری و عدالت، یا معیاری از شایستگی که با مفاهیم ارزش و ماهیت همه صادق است. به طور مشابه، او استدلال می کند که تلاش ها برای سیاسی کردن مطالعه ادبیات در نهایت نادرست است، زیرا شخصیت پردازی مجدد آثار ادبی مطلقاً هیچ تأثیری بر جریان اصلی زندگی سیاسی ندارد. او نقد خود را از آکادمی با «زشتی غیرقابل تحمل ولوو» به پایان می‌رساند، که نگاهی خارق‌العاده به برخی از ویژگی‌های گیج‌کننده‌تر، اگر نگوییم مازوخیستیک‌تر، زندگی در دانشگاه است. نافذ، بی باک، و با استدلال درخشان، چیزی به نام آزادی بیان وجود ندارد ماهی ضروری را به تصویر می کشد. خواندن آن برای هر کسی که به نتیجه جنگ های فرهنگی آمریکا اهمیت می دهد، ضروری است.