خرید و دانلود نسخه کامل کتاب The Mirror of Performance. Kinaesthetics, Subjectivity, and the Body in Film, Television, and Virtual Worlds

توضیحاتی در مورد کتاب

مقاله منتشر شده در «سینما ژورنال» — 2012 — جلد. 51 — #3 (بهار) — صفحات 129-136

دختران رقصنده ما (هری بومونت، 1928) با تصویری از یک مجسمه طلایی هنر دکو از یک رقص باز می شود. زن یخ زده وسط پا، آرنج هایش بیرون زده و موهایش تاب می خورد. یک جفت کفش را جلوی آینه سه طرفه حل کنید. سپس یک محلول دیگر پاها و پاهای زن را اضافه می کند. آنها شروع به رقصیدن می کنند، ناشتا، و به زودی می بینیم که آنها متعلق به دایانا (جوان کرافورد) هستند و او و ما شاهد رقصیدن او در لباس هایش هستیم. دایانا در تصاویر آینه‌ای که با تماشاگر به اشتراک می‌گذارد، و در رقص پرشور خود، که حتی برای پوشاندن لباس زیر مدرن خود هم مکث نمی‌کند، زیبایی‌شناسی جنبشی مدرن – یک حرکت زیبایی‌شناسی – زنانگی لودیک فعال را تجسم می‌دهد که بینندگان را تشویق می‌کند. برای تصور و تقلید یک سوبژکتیویته بازیگوش بر اساس تجربه زیسته و بدنی رقص ها و حرکت های مشترک بین تماشاگران فلپر و بازیگران زن. بازی جوآن کرافورد در آینه حس شخصیت شخصیت را به عنوان تلفیقی از قابل مشاهده بودن و جنبشی بودن آشکار می کند. دایانا بدن اوست و بدنی متحرک است. او دنیا را از طریق حرکت آن می شناسد و تجربه می کند، حتی در لحظه خصوصی پوشیدن در آینه. با این حال، این لحظه خصوصی نیست، بلکه بین تماشاگر مشترک است، که خود نیز درگیر نگاه کردن به عملکرد دیانا از خودش برای خودش است. تعریف «پرفورمنس» توسط محققان مطالعات اجرا مورد اعتراض قرار گرفته است، اما نقاط مشترک حول این ایده ظاهر می‌شود که اجرا، چه روی صحنه، چه در مقابل دوربین یا در زندگی روزمره، اقدامی است که برای کسی انجام می‌شود، حتی اگر آن شخص اجراکننده باشد. او یا خودش و بنابراین، دو برابر شدن، حس دیگری وجود دارد، چه در بازیگری که شخصیتی را به عهده می گیرد و چه در ایده اجرا برای مخاطب. تماشای یک فیلم هم تجربه مستقیم و هم با واسطه تجربه مستقیم به عنوان واسطه است. ما هر دو دنیایی را در تجربه بی واسطه «دیگری» و بدون آن، به عنوان تجربه ای بی واسطه با واسطه «دیگری» درک می کنیم. با تماشای یک فیلم می‌توانیم دید و دیده‌ها را ببینیم، شنیده‌ها و شنیده‌ها را بشنویم و حرکت را حس کنیم و همچنین حرکت را ببینیم. ما به عنوان تماشاگر، نه تنها به طور همزمان و نامرئی این کنش‌های وجودی را مستقیماً برای و به عنوان خودمان در رابطه با فیلمی که پیش‌روی داریم انجام می‌دهیم، بلکه همین کنش‌ها به‌طور همزمان به عنوان فیلم به ما داده می‌شوند، به‌عنوان اعمال واسطه‌ای برای بیان ادراک که انجام می‌دهیم و به طور نامرئی با تصاحب و گنجاندن آنها در عملکرد وجودی خودمان انجام دهیم. ما آن‌ها را به‌عنوان یک عملکرد قابل مشاهده و قابل تشخیص از عملکرد خودمان تماشا می‌کنیم.