خرید و دانلود نسخه کامل کتاب The verbal morphology of Maltese

توضیحاتی در مورد کتاب

2003. – 18 p.

زبان شناسان حداقل از زمان دو سوسور تمایز اساسی بین بعد دیاکرونیک، تاریخی زبان و بعد همزمان و ساختاری قائل شده اند. با این حال، حتی پس از این همه زمان، زبان شناسان گاهی اوقات این دو بعد را با هم اشتباه می گیرند و نه بیشتر از طبقه بندی زبان ها. طبقه‌بندی دیاکرونیک زبان‌ها به خانواده‌هایی که اعضای آن از نظر تاریخی با یکدیگر مرتبط هستند، اغلب در ساخت گزاره‌های ساختاری از آن دست‌ها استفاده می‌شود که، به بیان دقیق، به گونه‌شناسی ساختاری تعلق دارند. به عنوان مثال، خانواده زبان دراویدی در جنوب هند گاهی اوقات گفته می شود که از نظر صرفی ترکیبی و فعل پایانی هستند. گفته می شود که تمام زبان های اسکیمو چند ترکیبی هستند. و زبان‌های بانتو برای سیستم‌های پیچیده کلاس‌های توافق اسمی ذکر شده‌اند. شاید بهتر از همه شناخته شده باشد، زیرا این ویژگی بسیار غیرمعمول است، ارتباط خانواده زبان سامی (یا به طور صحیح تر شاخه سامی آفریقایی-آسیایی) با چیزی است که به آن ریخت شناسی ریشه و الگو می گویند. صرف‌شناسی که در آن، حداقل در سنت بومی دستور زبان عربی و عبری، کلمه‌ای به‌صورت ترکیبی از یک ریشه همخوان واژگانی و یک الگوی مصوت خاص یا آوازی که در قالب یک الگوی عروضی ثابت مرتب شده‌اند (توالی هجاهای انواع ثابت) توصیف می‌شود. ، از جمله طول صامت و مصوت)، با حروف صدادار که بین صامت ها قرار می گیرند تا دسته بندی های مختلف ریخت شناسی را مشخص کنند. این نوع خاص از ریخت‌شناسی را می‌توان در اصطلاحات سنتی‌تر غربی، به‌عنوان یک شکل افراطی از ablaut (که به عنوان آپفونی نیز شناخته می‌شود) در نظر گرفت، که عبارت است از تغییر سیستماتیک واکه‌ها در یک ساقه برای مشخص کردن دسته‌های صرفی. این باعث می‌شود که آن را به یک نسبی ساختاری دور از نوع ریخت‌شناسی که در زبان‌های ژرمنی در زمان‌های افعال قوی
(یعنی نامنظم) می‌بینیم، تبدیل کند، به‌عنوان مثال در انگلیسی ride vs rode.