خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Vox Latina: A Guide to the Pronunciation of Classical Latin

توضیحاتی در مورد کتاب

این کتاب توسط یک آواشناس آموزش دیده با پیشینه حسادت‌انگیز کلاسیک، جدیدترین، کامل‌ترین و دقیق‌ترین توصیف موجود از آنچه لاتین کلاسیک به نظر می‌رسد است. اگرچه تصور می‌کنم خواننده‌ای که در زمینه آواشناسی و واج‌شناسی آموزش ندیده ممکن است برای دنبال کردن آن مشکل داشته باشد، این مانع با گنجاندن واژه‌نامه‌ای که اصطلاحات فنی را توضیح می‌دهد، کاهش می‌یابد.

با این حال، من با برخی چیزها مشکل دارم.

به نظر من شرم آور است که از بین رفتن تمایز بین T و D در جایگاه کلمه نهایی ذکر نشده است. (مثلاً کوینتیلیان “و ‘ad’ cum esset præpositio, ‘d’ litteram, cum autem coniuctio, ‘t’ acciperet.”)

در مورد من کوتاه بعد از QV، آلن برداشتی تا حدودی گیج کننده برای خواننده باقی می گذارد. از یک سو، او به دستور زبان‌هایی مانند پریشیان تکیه می‌کند تا نشان دهد که من در کلماتی مانند “quis” و “vir” کیفیتی گردتر دارد. از سوی دیگر، او از Priscian نقل می‌کند که QV قبل از مصوت‌های جلویی (مانند “I”) دارای یک مفصل ثانویه جلویی است. انسان در این فکر می ماند که آیا باید جلوی صامت لبی، دور مصوت جلو، یا هر دو در کلماتی مانند «quis» قرار گیرد.

در دو نکته، آلن چند پیش فرض را مطرح می کند که به نظر من غیر قابل توجیه به نظر می رسد:

در بخشی از مواد منفجر کننده بی صدا P، T، K در صفحات 12-13، آلن در توصیه به انگلیسی زبانان برای جایگزینی توقف های تنفسی خود با توقف های تنفس نشده کاملاً درست است. اما اینکه فرض کنیم استاپ‌های بدون صدای لاتین ممکن است آلوفون‌های تنفسی داشته باشند، موضوع کاملاً دیگری است. طبیعتاً غیرممکن است که آنها را انکار کنیم، اما تمام شواهد موجود نشان می‌دهد که آنها (حداقل نه به زبان یک زبان مادری) تا قرن دوم (جایی که با دو نمودار آشنا ch, th مشخص شده بودند) چنین کاری نکرده‌اند. شواهد تاریخی آلن (که عمدتاً بر اساس بیان وام‌گیری‌های اولیه مانند “Burrus” برای یونانی “Pyrrhus” است) برای نشان دادن خلاف آن کافی نیست. بیشتر وام‌های ذکر شده در واقع وام‌های یونانی نیستند، بلکه واژه‌های غیرهندواروپایی هستند که به طور مستقل به یونانی و لاتین از منبع سوم وام گرفته شده‌اند. این منبع سوم ممکن است توقف های صوت و بی صدا در گویش های مختلف داشته باشد که توضیح بسیار معقول تری است.

در بخش کلمه نهایی M در صفحات 30 تا 31، آلن پدیده فرضی بینی را ذکر می کند. با این حال، این واقعیت که M کلمه نهایی در اسکن شمارش نمی شود، توضیحات قابل قبول دیگری دارد، به ویژه این نظریه که نشان دهنده یک تقریب بی صدا است. فقدان F نهایی کلمه همراه با رفتار متریک H این نظریه را حداقل قابل ذکر می کند.

به غیر از کاستی های فوق، کتابی است که به زیبایی تحقیق شده و با نثری شفاف نوشته شده است که از قضا در میان زبان شناسان مدرن نادر است.