خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Relationalities of Refusal: Neuroqueer Disidentification and Post-Normative Approaches to Narrative Recognition

توضیحاتی در مورد کتاب

تکثیر آثار نویسندگان اوتیستیک به سرعت ادامه می‌یابد و سنت طولانی و چند رشته‌ای ساخت افراد اوتیستیک را به‌عنوان فاقد ظرفیت روایت به چالش می‌کشد. بنابراین، مطالعه ادبیات واگرای عصبی به معنای رد این قراردادهای روایی طردکننده و ثبت پیش فرض های ایدئولوژیک است که زیربنای آسیب شناسی است. در این مقاله، من با بینش‌های اخیر مطالعات مربوط به تنوع عصبی (به ویژه آثار جاستین اگنر، ارین منینگ، جولیا میله روداس، نیک واکر، و رمی یرگو) درگیر می‌شوم تا ارتباطات بین نورونرماتیویتی روایی و دیگر گفتمان‌های سرکوب را بررسی کنم. روایت های نژادی، جنسیتی و استعماری از ذهنیت زدایی را ایجاد کرده اند. با تمرکز بر جنبش نوروکوئر – یک عمل نوظهور از هویت زدایی که استیضاح نورونرماتیویت، توانایی گرایی، هترونورماتیویتی و سیسنهرماتیویت را رد می کند – مفهوم آلیسم را مورد بحث قرار می دهم و استدلال می کنم که این نقد طنزآمیز آسیب شناسی، نیروی ساختارشکنانه ای را در خود دارد که دیالکتیک بازشناسی را غیرطبیعی می کند. کار نوروکیر در مورد آلیسم نشان می‌دهد که این دیالکتیک، شکل هژمونیک رابطه‌گرایی است که واگرایی عصبی را به‌عنوان غیراجتماعی و بیناذهنی غیر متقابل نشان می‌دهد تا هویتی غیراوتیستیک را تضمین کند. بنابراین، دیالکتیک بازشناسی، واگرایی عصبی را ابزاری می کند تا به موضوعاتی که معیارهای آن را برآورده می کنند، نرمال و بی طرفی اعطا کند.
با تعقیب زمینه گفتمانی و مفاهیم نظری این نقد، من تبارشناسی کوتاهی از عصب هنجارگرایی روایی ارائه می کنم که عملکرد دیالکتیک را در این زمینه به هم متصل می کند. رمان اولیه به متون بالینی روانشناسی کودک. برای نشان دادن واژگونی عصبی این سنت، سپس کتاب «بی مهربانی ارواح» نوشته ریورز سولومون را خواندم، متنی که یک بی هویتی را با داستان سرایی به نمایش می گذارد. استر، قهرمان رمان، عصبی و همچنین سیاهپوست، بردگی و ناسازگار با جنسیت است. همانطور که او علیه یک رژیم استبدادی مبارزه می کند، آستر همچنین از پیروی از قوانینی که به او اجازه می دهد داستان خودش را روایت کند، خودداری می کند. امتناع نوروکور آستر شباهتی را بین ساخت سیاهی به عنوان یک ورق هستی‌شناختی برای سفیدی، و ساخت اوتیسم به عنوان استانداردی از جامعه اجتماعی آشفته نشان می‌دهد که نورونورم‌ها را می‌توان با آن اندازه‌گیری کرد. در هر دو مورد، واژه استعمار برتری خود را از طریق مقایسه با آنچه که تحقیر می کند، بیان می کند، در حالی که این وابستگی را به هر قیمتی انکار می کند، وابستگی با ذهنیت آزاد در اومانیسم لیبرال که این رویه ها را شکل داده است، دشمنی می کند. خوانش من از نامهربانی نشان می‌دهد که تکنیک‌های موجود روایت ادبی ابزاری سیاسی هستند که، مگر اینکه به کار گرفته شوند، به انتشار این دیالکتیک‌های سلب‌طلبانه ادامه می‌دهند.